"Είχα πάει στο βουνό με τη σκέψη πως κάποια στιγμή, εφόσον αντιστεκόμουν αρκετό καιρό, θα μεταμορφωνόμουν σε κάποιον άλλον και πως η μεταμόρφωση θα ήταν μη αναστρέψιμη: όμως ο παλιός μου εαυτός ξεπρόβαλλε κάθε φορά πιο δυνατός από πριν. Είχα μάθει να κόβω ξύλα, ν’ ανάβω φωτιά μες στην καταιγίδα, να καλλιεργώ έναν σχεδόν πρωτόγονο λαχανόκηπο, να μαγειρεύω με τα χόρτα του βουνού, ν’ αρμέγω μια γελάδα και να δεματιάζω το άχυρο· δεν είχα όμως μάθει να μένω μονάχος, που είναι κι ο μοναδικός αληθινός στόχος του ασκητισμού. Πιο πολύ κι από σπιτάκι στο δάσος, η μοναξιά έμοιαζε με το σπίτι των κατόπτρων: όπου κι αν κοίταζα έβλεπα να καθρεφτίζεται η εικόνα μου, παραμορφωμένη, γκροτέσκα, πολλαπλασιασμένη άπειρες φορές".

Στα τριάντα του, αντιμετωπίζει έναν χειμώνα δύσκολο και την αίσθηση ότι δεν πηγαίνει πουθενά: "Ένιωθα αδύναμος, χαμένος και χωρίς αυτοπεποίθηση. Και το κυριότερο, δεν έγραφα, που για μένα είναι σαν να μην κοιμάμαι ή να μην τρώω". Έτσι γεννιέται η απόφαση να εγκαταλείψει το Μιλάνο για μια καλύβα στο βουνό, στα δύο χιλιάδες μέτρα, με την ελπίδα να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του. Ο βραβευμένος με Strega για τα "Οχτώ βουνά" (Εκδ. Πατάκη, 2018) Πάολο Κονιέττι αφηγείται στο "Αγρίμι" την ιστορία ενός αγώνα με χέρια γυμνά ενάντια στον πόνο, για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Το "Αγρίμι" είναι μια ωδή στη δύναμη του φυσικού κόσμου, στην αναγκαιότητα της διαρκούς πνευματικής αναζήτησης, στην ικανότητα του πνεύματος να προσαρμόζεται στη ρευστότητα της ζωής.